खिडकी

कशी विसरू ती वाट,जरा सरळ,
पुढे वळून पूर्ण मोडकी,
एक वयस्क भिंत,त्याच्यातली..
मला आयुष्य देणारी खिडकी;

वाट चुकवून मी एकदा आलेलो,
समोर दुकानात काही घ्यायला,
नकळत मी वर बघणे,
आणि तू खिडकीत दिसायला;

जरा गोड रागातच,तुझी पाटी ढकलून,
तो पडदा सर्काविणे,
माझे उस्फुर्त पणे स्मित,ज्याला तू हसून,
शिष्ठ नजर भिर्काविणे;

त्या एका लकबितच मी घायाळ होऊन,
तुझ्या मनात पाउलणे,
ती रात्र जागूनच तो क्षण,
मी लोभावून,सतत चाहूलणे;

हजार रात्रींची ती एक रात्र,
जसा महागलेला होणारा, एकच प्रहर,
खुळ्या मनाला वश होऊन मी..
हजर त्या गल्लीत,सोडून माझं शहर;

ओल्या धडधडत्या धड्कीने,
जीव मुठीत बांधून मी आलेलो,
निरागसपणे खिडकीला पाहत,
सारे देह भानच विसरलो;

तुही जशी तारावून माझ्याशी,
पूर्ण रात्र ओझावून काढलेली,
जसा मी येणारच,या खात्रीने,
खिडकीत पडद्याला अडलेली;

अशी हसलीस,कि मनीचे सर्व..
धाकच कोसो दूर पळाले,
त्या हास्याने मी तुझावलो ,
या भावनेने एक जीवनच मिळाले;

त्या एका क्षणी जग जिंकून,
सर्वात श्रीमंत असल्यागत वाटलं,
कुठलाच विलंब न करता,
तुला घेऊन जीवन थाटलं;

किती नकळत,आज त्या खिडकी समोर उभा..
मी ‘ओलावून’ ती…. आठवणींची लाट ,
का उगाच वाटले,कि अझुनही कोणी..
का बघत असेल तिथं…कुणाची वाट;

पुन्हा त्या दिवसांच्या धडधडीने,
अनुभवली तीच उरातली धडकी,
जीवापार् आतुरतेने, ओढावलो..
पाहायला तीच जुनी खिडकी;

होता फक्त अंधार,न तू,न तो पडदा,
न ती… “नजर”…..माझ्यात अटकलेली,
थोडं अजून जवळ जाताच, दिसली….
ती….जीव धरून खिळ्यांवर लटकलेली....!!!!